Acht fotografen vertellen over een beeld dat past in een verhaal. Vandaag: Vincent Delbrouck. Hij sloot zich aan bij een groep tieners in een buitenwijk van Havana en schreef er een boek over: 'Champú'. Vanaf 4 september exposeert hij in Huis Marseille in Amsterdam.

Vincent Delbrouck (46) zegt opgelucht te zijn dat zijn zesde boek gedrukt is. De Waalse fotograaf is het aarzelen over combinaties en sequenties beu. “Het hoort bij het proces, maar deze keer was het echt slecht. Ik was echt wakker en vroeg me af of ik van mijn boek kon houden. Het is mijn meest persoonlijke werk tot nu toe.'

'Champú' is een mengelmoes van maar liefst 170 portretten en stillevens. Het leest als een coming-of-age-verhaal van een groep 17- en 18-jarigen in de Cubaanse hoofdstad Havana. Delbrouck ontmoette ze in 2018 in een park in de betere wijk La Vibora. Hij was doelloos foto's aan het maken. Ze ontsnapten aan het dagelijkse leven: naar muziek luisteren, roken, drinken, lachen, troosten en elkaar kussen.

"Ze begonnen te praten en lieten me meteen binnen in hun warme nest, zonder geld of sigaretten of wat dan ook van me te willen", zegt Delbrouck. 'Ik kwam net uit een turbulente en giftige periode in de liefde en kampte met een burn-out. Ik hoopte rust te vinden in Havana, waar ik al sinds 1997 kom en maakte mijn allereerste fotoboek. De positieve energie van die tieners deed me goed. Diezelfde dag ben ik ze gaan fotograferen.'

Delbrouck werd zowat de huisfotograaf van de groep. Hij wist de tieners na schooltijd te vinden op hun vaste plekken, in het park of op het strand. En toen ze op reis gingen, nodigden ze hem uit. Zoals die dag gingen ze naar de rivier, drie luidruchtige busritten en een eind lopen. 

'Die reis was een soort bevestiging van onze goede relatie', zegt Delbrouck. “De schaamte was weg, waardoor ik die foto in de rivier kon maken. Terwijl Jezus zijn hand zo mooi op zijn vriendin legt, zie je op de achtergrond twee kussende koppels. Ik hou van de energie in het beeld. De tieners raken niet alleen elkaar, maar ook het leven.'

Delbrouck gedijt op gevoel en intuïtie en houdt graag de puber in hem levend, wat het fotograferen soms lastig maakte. 'Als ik te veel opging in de energie van de groep, maakte ik slechtere beelden. Ik heb nabijheid nodig, maar ook afstand.' 

Delbrouck raakt de Cubaanse politiek niet aan. 'Ik voel de complexiteit als ik daar ben, maar uiteindelijk is het niet mijn realiteit. Ik wil ook geen aanklacht indienen. Ik ga voor het licht en de kleuren. Cuba is een park waar ik kan spelen. Het kost veel kracht. Na al die tijd voel ik me soms meer een Cubaan dan een Belgische artiest.'